οι

(I)

οἴ και, ιων. τ., ὀΐ (Α)

επιφών. αχ, αλίμονο («οἴ 'γώ, φίλοι, πρόστητ' ἀναγκαίας τύχης», Σοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Ονοματοποιημένος τ. που εκφράζει πόνο, λύπη, έκπληξη ή φόβο (πρβλ. οϊζύς, οίμοι)].

————————

(II)

οἷ και οἷς (Α)

(αναφ. επίρρ.)

1. όπου, εκεί όπου, σε όποιο μέρος («τί χωρεῑς οἷ μολὼν δώσεις δίκην;», Σοφ.)

2. (με γεν.) σε ποιο σημείο («οἷ μ' ἀτιμίας ἄγεις», Σοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Επίρρ. σχηματισμένο από την αναφ. αντων. ὅς, ἥ, ὅ με κατάλ. -οι, τ. τής παλαιάς τοπικής πτώσης (πρβλ. οίκ-οι)].

————————

(III)

οἷ και εγκλιτ. τ. οι (Α)

δοτ. εν. τού γ' προσ. τής προσ. αντων., και για τα τρία γένη, αντί αὐτῷ, αὐτῇ, αὐτῷ.

[ΕΤΥΜΟΛ. βλ. λ. ε, αιτ. εν. αντων. γ' προσώπου].

————————

(IV)

(ΑΜ οἱ)

(πληθ. αρθρ.) βλ. ο, η, το.

————————

(V)

οἵ (Α)

(πληθ. αναφ. αντων.) βλ. ος, η, ο.